Podziemny front 2008

Na początek zaznaczę może, że nie jest to kino zupełnie egzotyczne, w końcu nie co dzień oglądamy produkcje duńskiej kinematografii. Film odniósł ogromny sukces, nie tylko w Danii, ale i na całym świecie. Niedługo trafi on do ograniczonej, bo ograniczonej, ale jednak dystrybucji w Stanach Zjednoczonych, czego dowodem jest amerykańska wersja trailera. A poza tym aktorzy odgrywający główne role Mads Mikkelsen (Citronen) i Thure Lindhardt (Flame) pojawiają się w hollywódzkich produkcjach; ostatnio (odpowiednio) Casino Royale i Anioły i demony.

Film opowiada prawdziwą historię członków duńskiego ruchu oporu, którzy zajmują się zabijaniem Duńczyków, współpracujących z Niemcami. Oboje mają swoje powody. Nienawiść do wroga, miłość do kraju, młodzieńcza porywczość, każdy znajdzie coś dla siebie (niesamowita scena psychologiczna). Mają swoje zasady i profesjonalnie robią to, co robią. Jednak w pewnym momencie wszystko zaczyna się łamać, gdy się zabija, w końcu trzeba złamać zasady, a jak się je złamie nie ma już barier.

Ole Christian Madsen zrobił to, co w naszym kraju jest jakoś nieosiągalne. Zdjął z bohaterów otoczkę doskonałości. Nie są idealni. Popełniają błędy. Są w pewien sposób okrutni, ale nie pozbawieni wrażliwości. Jedna z postaci mówi w filmie, że oni są tylko kreowani na bohaterów, bo takowych duński ruch oporu potrzebuje. To wszystko nie zmienia jednak faktu, że w oczach widzów, mimo wszystko bohaterami pozostają.

Głębia psychologiczna, napięcie między bohaterami, dynamicznie opowiadana historia i wreszcie bardzo dobrze sfilmowane strzelaniny. Film trwa ponad dwie godziny, a ogląda się go z zapartym tchem. Zdecydowanie polecam wszystkim!

Aaa tu w pełnej krasie.

Oj Boruś, Boruś. Tak mnie męczyłeś, żebym TO obejrzał, że się skusiłem. Niestety w niczym ta produkcja nie przypadła mi do gustu. Owszem, mamy ciekawe zdjęcia i interesujące podejście do postaw bohaterów – "otoczka doskonałości’ – rzeczywiście trafnie to ująłeś. Tak czy siak, mnie, komuś kto zna Polską historię, nie ingerując w to co działo się w Dani, pokazywanie takich rzeczy po prostu nie podchodzi. Niektóre sceny, w których 'ruch oporu' siedzi razem w gestapo w jednej knajpie, a bohaterowie patrzą po sobie z wymuszoną 'wściekłością w oczach', proszą się o śmiech (Dla ciekawskich: jest ich o wiele więcej).

Sami rozumiecie, w porównaniu z tym co działo się u nas, w Polsce, rzeczy jakimi w tym filmie chwalą się Duńczycy są po prostu żenujące. To tyle, takie mam podejście. Tak samo nie cierpię gdy Amerykanie chwalą się swoimi zabytkami sprzed 80 lat ;P

"PS": Na film warto popatrzeć, żeby zobaczyć, że wszyscy oprócz nas potrafią ładnie 'promować' (a budżet tego filmu wcale nie był wysoki i można by tu podpiąć się pod żenujący Katyń Wajdy) swoją historię, nawet jeżeli nie mają się za bardzo czym chwalić.